در آغاز، وب سایت‌ها با کُدهای ساده HTML نوشته می‌شدند، گونه‌ای از زبان نشانه‌گذاری که ساختار ساده‌ای به وب گاه‌ها می‌داد، شامل سرتیتر و پاراگراف، و توانایی پیوند دادن به آدرس‌های دیگر از طریق ابرپیوند. در مقایسه با روش‌های دیگر، این راه تازه و متفاوتی بود که کاربران به سادگی می‌توانستند با یک مرورگر، صفحه‌های پیوند خورده را باز کنند. با پیشرفت وب و هنر طراحی آن، زبان کُدنویسی اش، اَبَرمتن یا اچ تی ام‌ال، پیچیده‌تر و پرانعطاف تر شد. ابزاری مانند جدول‌ها که بیشتر برای نمایش نمودارهای داده‌ای بودند، بزودی مورد استفاده نادرست، برای چیدمان‌های پنهان در صفحه‌های وب قرار گرفتند. با پیدایش الگوهای آبشاری وب یا «CSS»، روش نادرست طراحی با جدول‌های پنهان در صفحه از گردونه خارج، و به جای آن استفاده مناسب از زبان کمکی «CSS» جایگزین شد.